Nurdan Gürbilek’ e göre Oğuz Atay’ın öyküsündeki karakterler korkuyu alaya alarak ve korktuklarını unutarak özgürleşmek yerine unutamadıklarının yarattığı gerilim ile daha çok tutsaklaşmaktadır ve Oğuz Atay’ın ironi anlayışı bu gerilim ile okuyucuya aşılanmaktadır. Her bir öyküde hayatta başarısız olmuş bir bireyin, bir unutulmuşun,bir dışlanmışın,bir unutanın mahkeme karşısındaymışçasına kendisiyle yüzleşmesinin ya da toplumun karakterler üzerinde bıraktığı hasarların su yüzüne çıkışının izleri bulunmaktadır. Bu tespitinde Gürbilek’ in iddia ettiği gibi gerçekten de kitabı okurken sade, akıcı ve ironik bir dilin kullanıldığını ve “ amma da hikaye” diyebileceğimiz derecede gerçek dışıymış gibi görünen ama aslında tam olarak içinde bulunduğumuz toplumun yarattığı kaosun içindeki bireylerin anlatıldığı hikayeler barındırdığını görebiliriz. Atay, dilinden anlamayanlar için basit ve saçma bir tarz kullanan, topluma ve düzene uymayan kriterlerde yazan, dilinden anlayabilen ya da en azından eleştirel bir gözle bakabilen okuyucu için ise ironik ve gizemli bir dili olan, okuyucuyu düşünmeye zorlayan bir yazardır.